gözlerinden öpmeli seni gözlerinden
bana kızdığında buruşan alnından
ve dudağının tam ortasından,gülümsediğinde…

iki sözcük de incecik sesin olmalıydı hayatımda
savaşkan yalnızlığıma arbede gibi girmeliydi
yırtılmalıydı bendeki bu curcunalı es
umudumun ergenliğini kutlarken bu gece ben
’seni seviyorum’ demeliydi özlediğim ses…

ellerinden öpmeli seni ellerinden
öptüğüm gibi bir cami avlusunda dudağından
ve utanıp kızardığında, gülen al gül yanağından…

az da olsa fikrim kalmalıydı senden sonra
düşünebilmeliydim
ve yoğurabilmeliydim harfleri
kırık bütünlerin anlamsız parçaları olmamalıydım...

içime dolmalıydın müjde gibi seni her istediğimde
büyüyüp çoğalmalıydın ellerimde
iki dakika da acı vermeden durmalıydın heybemde
ve denizden almamalıydın gözlerinin rengini
ben sudan böylesine ürkmemeliydim
yakın uzanımlı bir umudun olmalıydı yüreğimde
hüznümün kahpe baskınına uğradığım bu gece
güllerin duası gibi çaresizliğime yağmalıydın…

gözlerinden öpmeli seni nalan gözlerinden
öptüğüm gibi ayrılığının kızıl gölgesinden…